Πώς θα προοδεύσουμε εντός του πανεπιστημίου…

Βλέποντας αυτό το κείμενο ξέρουμε ότι οι κάποιοι θα σκεφτούν: «αμάν πάλι, ήρθαν να μας πουν γιατί δεν πρέπει να δίνουμε προόδους. Και καλά, δεν καταλαβαίνουν ούτε το άγχος και τον κόπο μου αύτη την στιγμή για την εξέταση, ούτε ότι με βοηθάει  να περάσω πιο εύκολα και την συνολικότερη αγωνία μου για την εξέλιξη μου ως επιστήμονας;»

Σκοπός όμως αυτού του κειμένου δεν είναι να κάνει μια θεωρητική ανάλυση γύρω από τις προόδους ως τρόπο εξέτασης, αυτό είναι η αφορμή. Σκοπός του είναι να ψηλαφίσει την καθημερινότητα του φοιτητή του ΒΕΤ και να θέσει κάποια ερωτήματα.

Ρίχνοντας λοιπόν μια γρήγορη μάτια στο πρόγραμμα της σχολής συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να είμαστε στο πανεπιστήμιο κυριολεκτικά όλη μέρα. 

• Σε διάφορα εργαστήρια (Ζωολογία, Φυσιολογία Ζώων, Μοριακή Γενετική) εκτός ότι υπάρχει η απαίτηση να γράφουμε τεστάκια κατά την διάρκεια αυτών,  εργαστηριακές αναφορές σε εβδομαδιαία βάση, να παραδίδουμε εξαμηνιαίες εργασίες υπάρχει και η απαίτηση στις εξεταστικές να εξετάζονται χωριστά θεωρία-εργαστήριο λες και είναι διαφορετικά πράγματα.
• Σε μια σειρά μαθημάτων επιλογής (Εφαρμοσμένη Γενετική, Οικοφυσιολογία μεσογειακών φυτών Νευροδιαβιβαστές, Υδατοκαλλιέργειες, Μηχανική ένζυμων) μπαίνουν προαπαιτούμενα όπως όριο στον αριθμό των φοιτητών και περασμένα μαθήματα, εισάγοντας έτσι τις αλυσίδες μαθημάτων. 
• Επίσης σε μαθήματα όπως η Βιοχημεία, Φυσιολογία Ζώων και Φυσικοχημεία έχουν εισαχθεί οι πρόοδοι ως ακόμα μια υποχρέωση του ‘’καλού’’ φοιτητή, οι οποίες θα τον βοηθήσουν να περάσει το μάθημα πιο εύκολα σπάζοντας το σε δύο μέρη.

Ας δούμε λίγο όμως κατά πόσο είναι ρεαλιστικό και αληθές αυτό. Τα θέματα στις προόδους είναι εμφανώς πιο εξειδικευμένα, βασισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια και εκ των πραγμάτων τα στατιστικά αποτελέσματα επιτυχίας δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά. Όταν η πλειοψηφία των φοιτητών καταλήγει να ξαναδιαβάζει ολόκληρο το μάθημα για να το περάσει, τότε μάλλον αυτό δεν είναι κι ό,τι πιο παραγωγικό. Έχουμε λοιπόν μια καθημερινότητα προσαρμοσμένη στα γούστα του εκάστου καθηγητή, σε συνέχεια ενός μοντέλου που κυριαρχούσε στο σχολείο.

Σκεπτόμενοι λοιπόν τα παραπάνω παρατηρούμε την εντατικοποίηση όχι απλά του ρυθμού σπουδών μας, αφού μέρα με τη μέρα συνεχώς εισάγονται καινούριες υποχρεώσεις, άλλα φτάνουμε τελικά σε σημείο να μιλάμε για εντατικοποίηση συνολικά του τρόπου ζωής μας. Μέσα στο πανεπιστήμιο, το οποίο αποτελεί προθάλαμο της κοινωνίας, προωθείται η λογική της πειθάρχησης στις υποδείξεις του καθηγητή-αυθεντία, προετοιμάζοντας το έδαφος για την υιοθέτηση αυτής της λογικής και στον εργασιακό τομέα. Μήπως τελικά χρειάζεται να φτιάξουμε μία καθημερινότητα εντός πανεπιστημίου βασισμένη στις ανάγκες μας, και όχι βασισμένη στο να ενστερνιζόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς να το κρίνουμε; Κάπως έτσι θα αρχίσουν να μπαίνουν και οι βάσεις για την διαμόρφωση της καθημερινότητας που θα έχουμε κι εκτός πανεπιστημίου, η οποία δεν θα υποτάσσεται στον ατομικό δρόμο, αλλά θα θέτει τους όρους συλλογικών αναπαράστεων και διεκδικήσεων.